Éric Zemmour

Éric Zemmour
(2022) Irudi gehiago
Errekonkista!eko presidentea 2021eko abenduaren 5a -
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Éric Justin Léon Zemmour
Jaiotza	Montreuil, 1958ko abuztuaren 31 (65 urte)
Herrialdea	Frantzia
Lehen hizkuntza	frantsesa
Familia
Aita	Roger Zemmour
Ama	Lucette Lévy
Ezkontidea(k)	Mylène Chichportich (en)  (1980(e)ko hamarkada -  baliorik ez)
Bikotekidea(k)	ikusi Sarah Knafo
Seme-alabak	ikusi Hugo Zemmour (en)
Hezkuntza
Heziketa	Parisko Ikasketa Politikoetako Institutua 1979) École Yabné (en)
Hizkuntzak	frantsesa hebreera
Jarduerak
Jarduerak	idazlea, editorial columnist (en) , kazetaria, zutabegilea, iruzkingilea, aktibista eta politikaria
Ibilbidea Taldeak Urteak J G
Parte-hartzailea Ça se dispute (en) fête du livre de Renaissance catholique (en)
Altuera	1,73 metro
Enplegatzailea(k)	Le Figaro  (1996 -  2009) I-télé (en)  (2003 -  2021eko irailaren 13a) Le Figaro Magazine (en)  (2010 -  2021) RTL (en)  (2010 -  2019) Le Figaro  (2013 -  2021)
Lan nabarmenak	ikusi The French Suicide (en)
Jasotako sariak	ikusi Prix Combourg-Chateaubriand  (2015) Prix du livre incorrect  (2010) Prix Richelieu  (2011)
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	judaismoa
Alderdi politikoa	Errekonkista!
ericzemmour.fr

Éric Justin Léon Zemmour (Montreuil-sous-Bois, 1958ko abuztuaren 31) frantziar saiakeragile, polemista eta kazetaria da.

Biografia

Bere burua bonapartistatzat eta gaullistatzat jotzen du, baina komunikabide nagusiek, berriz, eskuin muturrekotzat dute.^[1][2] Ospetsua da bere jarrera kontserbadoreengatik, subiranistengatik, nazionalismo ekonomikoaren alde, liberalismoaren eta immigrazioaren aurka izateagatik, eta baita eztabaida ugari izan dituelako ere. 2014an Le Suicide français argitaratu zuenean- hurrengo urtean Combourg-Chateaubriand saria jaso zuen- eta ospea lortu zuen Frantziatik kanpo. Richelieu saria ere jaso zuen 2011n, kazetari gisa egindako ibilbide osoagatik.

2021ean, 2022ko Frantziako hauteskundeetarako hautagai izateko asmoaren zurrumurrua zabaldu zen. Haren diskurtsoa «Frantziaren gainbeheraren» ingurukoa da, eta Marine Le Peni bigarren itzulira pasatzeko beharrezkoak dituen zenbait boto kentzeko gai izango dela uste dute. Polemistak ez du ez alderdirik, ezta mugimendurik ere, baina haren aldeko sostengu taldeak sortu dira han hemen. Ipsos etxeak plazaraturiko galdeketaren emaitzen arabera, botoen %16 eramango lituzke, eta Marine Le Penekin berdindu edo gaindituko luke.^[3]

Lanak

Saiakerak

• Balladur, immobile à grands pas, Grasset, 1995 ISBN 2-246-48971-7
• Le livre noir de la droite, Ediciones Grasset & Fasquelle, 1998
• Le coup d'État des juges, Ediciones Grasset & Fasquelle, 1998
• Les rats de garde (Patrick Poivre d'Arvorrekin batera), Stock, 2000
• L'homme qui ne s'aimait pas, Balland, 2002
• Le premier sexe, Éditions Denoël, 2006
• Mélancolie française, Fayard /Denoë, 2010
• Z comme Zemmour, Le Cherche midi, 2011
• Le Bûcher des vaniteux, Albin Michel 2012
• Le Bûcher des vaniteux 2, Albin Michel 2013
• Le Suicide français, Albin Michel 2014
• Un quinquennat pour rien, Albin Michel 2016
• Destin français, Albin Michel 2018
• La France n'a pas dit son dernier mot, Rubempre, 2021

Eleberria

• Le Dandy rouge, Éditions Plon, 1999
• L'Autre, Éditions Denoël, 2004
• Petit Frère, Éditions Denoël, 2008

Erreferentziak

Kanpo estekak

• Datuak: Q288477
• Multimedia: Éric Zemmour / Q288477