Meret Oppenheim
| Meret Oppenheim | |
|---|---|
  Irudi gehiago | |
| Bizitza | |
| Jaiotza | Berlin, 1913ko urriaren 6a |
| Herrialdea |  Alemania  Suitza |
| Bizilekua | Paris Basilea Thun Berna |
| Heriotza | Basilea, 1985eko azaroaren 15a (72 urte) |
| Hobiratze lekua | Carona (en)  |
| Familia | |
| Bikotekidea(k) | ikusi
|
| Hezkuntza | |
| Heziketa | Grande Chaumière Akademia |
| Hizkuntzak | alemana |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | argazkilaria, kanta-idazlea, margolaria, modeloa, artista bisuala, eskultorea, ilustratzailea, bitxi diseinatzailea, marrazkilaria eta artista |
Parte-hartzailea
| |
| Lantokia(k) | Steinen Paris Basilea Berna eta Thun |
| Lan nabarmenak | ikusi
|
| Jasotako sariak | ikusi
|
| Kidetza | Carclaze Community Primary School (en) The 8th Street Club (en) |
| Mugimendua | surrealismoa |
| Genero artistikoa | dadaismoa biluzia assemblage (en) |
   | |
Meret Oppenheim (Berlin; 1913ko urriaren 6a – Basilea; 1985eko azaroaren 15a) artista eta argazkilaria izan zen, mugimendu surrealistan aritu zena.
Biografia
Berlingo Charlottenburg auzoan jaio zen, aita alemaniarra eta ama suitzarra izan zituen. 16 urterekin pintura ikasten hasi zen eta 19 urterekin Parisera joan zen Grand Chaumière Akademian ikastera. Hiri horretan, Alberto Giacometti eta Jean Arp ezagutu zituen, eta Salon des surindépendants erakusketa surrealistan parte hartzera gonbidatu zuten. Han, André Breton, Max Ernst eta Man Ray ezagutu zituen. Azken horrentzat, biluzi ezagunenetako batzuen argazkietako modelo jardun zuen.
1936an, bere lanik ezagunena egin zuen: «Larruzko gosari-jokoa». Surrealismoaren objektu ezagunenetako bat izatera iritsi zen, eta New Yorkeko Arte Modernoaren Museoak erosi zuen.[1][2]
1945ean Wolfgang La Roche ezagutu zuen, eta harekin ezkondu zen lau urte geroago, eta Bernan jarri ziren bizitzen. 1954an, Picassoren antzezlanaren jantzien diseinuarekin itzuli zen arte-jarduerara: Daniel Spoerrik egin eta Bernan estreinatu zen «Le Désir attrapé par la queue (Buztanetik hartutako desira)». 1959an, erakusketa surrealista batean parte hartu zuen Parisen, Festmahl (Banketea) lanarekin, eta urre-koloreko aurpegidun emakume biluzi baten gorputz gainean jakiak erakutsi zituen.[3]
Laurogeiko hamarkadatik aurrera, idazkiak argitaratzen hasi zen; hala 1981ean Sansibat argitaratu zuen, poema-multzoa, eta 1984an Trou arte-aldizkariarekin elkarlanean aritu zen, Bernako Symbol des Wachsens und des Lebens iturriari buruzko artikulu bat argitaratuz, eta, handik gutxira, beste poema batzuk argitaratu zituen, Husch, husch, der schönste Vokal entleert sich izenburupean.[4]Bihotzekoak jota hil ondoren, hainbat erakusketa kolektibo eta atzera begirakoak egin ziren, baina omenaldirik handiena Meret Oppenheim Saria izan zen, urtero Kultura Bulegoak berrogei urtetik gorako artistei ematen diena.[5]
Erreferentziak
- ↑ The collection. Meret Oppenheim (Swiss, 1913-1985). MOMA.
- ↑ Meret Oppenheim: Juego de desayuno de piel (1936). historiadelarte.us.
- ↑ MERET OPPENHEIM (Berlín 1913- Basilea 1985). fmujeresprogresistas.org.
- ↑ g26.ch. Bern - die Hauptstadt mit Charme. Der Meret-Oppenheim-Brunnen (Oppenheimbrunnen). .
- ↑ Agencia EFE. (29 de febrero de 2008). Arte. La tercera planta del Guggenheim se llena con Cosas del surrealismo. El Cultural.
Kanpo estekak
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q61594
Multimedia: Meret Oppenheim / Q61594
