Vladimir Ćorović

Vladimir Ćorović

Data i miejsce urodzenia	27 października 1885 Mostar
Data i miejsce śmierci	12 kwietnia 1941 Grecja
Zawód, zajęcie	historyk, nauczyciel akademicki
Multimedia w Wikimedia Commons

Vladimir Ćorović (ur. 27 października 1885 w Mostarze, zm. 12 kwietnia 1941 w Grecji) – serbski historyk, nauczyciel akademicki, autor i naukowiec, członek Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk.

Życiorys

Ćorović skończył szkołę podstawową i gimnazjum w Mostarze. Kontynuował studia na Uniwersytecie Wiedeńskim w 1904 roku, studiując archeologię, historię i filologię słowiańską^[1]. Działał w serbskiej grupie akademickiej „Zora”^[2]. Uzyskał tytuł doktora w 1908 na podstawie rozprawy o Lukijanie Mušickim, serbskim poecie z XVIII wieku^[3].

Ćorović spędził pewien czas w Bolonii i Paryżu, badając rękopisy starosłowiańskie. W liście zauważył, że taka praca „jest ciężka i nie jest przeznaczona dla wszystkich”^[2]. Przeniósł się do Sarajewa we wrześniu 1909 roku i pracował jako kurator, a później administrator w Muzeum Narodowym Bośni i Hercegowiny, okres ten zapoczątkował jego intensywne lata pracy.

Po zabójstwie arcyksięcia Franciszka Ferdynanda Austrii 28 czerwca 1914 władze austro-węgierskie aresztowały Ćorovicia, oskarżonego o zdradę stanu^[4]. Ćorović został najpierw skazany na pięć lat, ale Sąd Najwyższy przedłużył ten okres do ośmiu z powodu jego wkładu w postęp kulturalny Serbów poprzez Prosvjetę. Nowy władca austro-węgierski Karol I Habsburg, pod naciskiem międzynarodowym króla Hiszpanii, w 1917 wypuścił więźniów politycznych i udzielił im amnestii.

Pod koniec I wojny światowej Ćorović przeniósł się do Zagrzebia^[2], rządząc Koalicją Chorwacko-Serbską i Narodową Radą Słoweńców, Chorwatów i Serbów, opowiadającą się za zjednoczeniem z Serbią. Był obecny na uroczystej proklamacji powstania Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców w Belgradzie 1 grudnia 1918 roku.

Corović był profesorem historii Serbii na Uniwersytecie w Belgradzie od 1919 i rektorem Uniwersytetu w Belgradzie w latach akademickich 1934–35 i 1935–36^[4]. Opublikował ponad 1000 prac.

Po drodze na wygnanie Królewskiego Rządu Jugosławii podczas inwazji na Jugosławię w kwietniu 1941 zginął w katastrofie lotniczej 12 kwietnia 1941 na górze Olimp w Grecji^[5].

Wybrane publikacje

• Vojislav Ilić (Mostar, 1906)
• Srpske narodne pripovijetke (Matica srpska, Novi Sad, 1909)
• Pokreti i dela (Geca Kon, Beograd, 1920)
• Crna Knjiga. Patnje Srba Bosne i Hercegovine za vreme svetskog rata 1914-1918. (Beograd, 1920)
• Velika Srbija (Narodno delo, Beograd, 1924)
• Bosna i Hercegovina (Srpska književna zadruga, Beograd, 1927)
• Luka Vukalović i hercegovački ustanci od 1852-1862 (Srpska kraljevska akademija: Beograd, 1923)
• Ujedinjenje (Narodno delo, Beograd, 1928)
• Mostar i njegova srpska pravoslavna opština (Beograd, 1933)
• Istorija Jugoslavije (Narodno delo, Beograd, 1933)
• Odnosi između Srbije i Austrougarske u XX veku (Državna štamparija Kraljevine Jugoslavije, Beograd, 1936)
• Političke prilike u Bosni i Hercegovini, Politika, Beograd 1939
• Historija Bosne, vol. I (Srpska kraljevska akademija, Beograd, 1940).

Opublikowane pośmiertnie:

• Sveta Gora i Hilandar do XVI veka (Beograd 1985).
• Istorija Srba, vol. I-III (BIGZ, Beograd, 1989).
• Portreti iz novije srpske istorije, Srpska književna zadruga, Beograd 1990, ed. by D. T. Bataković
• Istorija srpskog naroda (Ars Libri, Beograd, 1997)

Przypisy