Victor Léon : Życiorys, Przypisy, Bibliografia, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Victor Léon

Victor Hirschfeld

Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1858
Szenitz

Data i miejsce śmierci

3 lutego 1940
Wiedeń

Narodowość

austriacka

Dziedzina sztuki

literatura

Multimedia w Wikimedia Commons

Victor Léon, właśc. Victor Hirschfeld (ur. 4 stycznia 1858 w Senicy, zm. 3 lutego 1940 w Wiedniu^[1]) – austriacki librecista pochodzenia żydowskiego. Wspólnie z Leo Steinem autor libretta Wesołej wdówki.

Życiorys

Urodził się jako Victor Hirschfeld w 1858 roku w Szenitz (Senica) niedaleko Pozsony (Bratysława), wtedy w północnych Węgrzech. Studiował filozofię na uniwersytetach w Augsburgu i Wiedniu. Początkowo pracował jako dziennikarz i pisywał dla teatrów pod pseudonimem „Victor Léon”. Po 1880 roku rozpoczął współpracę z kompozytorami Maxem von Weinzierlem, Rudolfem Raimannem i Alfredem Zamarą dostarczając im libretta jednoaktówek, jednak bez powodzenia. W 1887 roku napisał libretto Simplycjusza (Simplicius) dla Johanna Straussa. Utwór nie odniósł sukcesu.

Przełomem okazało się napisane w 1898 roku wspólnie z Heinrichem von Waldbergiem dla Richarda Heubergera libretto Balu w operze (Der Opernball). Jednocześnie Léon zajął się aranżacją dawnych utworów Johanna Straussa do napisanego wspólnie z Leo Steinem libretta Wiedeńskiej krwi, w przyszłości jednej z najpopularniejszych operetek Straussa^[2].

W 1902 roku, dzięki córce Lizzy, która zachwycała się słyszanym na ślizgawce marszem Lehára, zainteresował się młodym kompozytorem i napisał dla niego libretto Druciarz. Operetka okazała się sukcesem i w niedalekiej przyszłości miała zaowocować współpracą nad Wesołą wdówką (1905) najsłynniejszą operetką Lehára i jednocześnie największym sukcesem Léona-librecisty^[3]. W późniejszych latach z inspiracji swej córki Lizzy, już po jej śmierci napisał libretto na temat miłości chińskiego dyplomaty do wiedeńskiej arystokratki Żółty kaftan. Operetka wystawiona w 1923 roku nie odniosła sukcesu. Libretto stało się jednak podstawą ostatniego operetkowego sukcesu Lehára Krainy uśmiechu.

Libretta

Der Doppelgänger, 1886 (muzyka: Alfred Zamara)
Simplizius (Simplycjusz), 1887 (muzyka: Johann Strauss (syn))
Der Strike der Schmiede, 1897 (muzyka: Max Josef Beer)
Der Opernball (Bal w operze), 1898 (muzyka: Richard Heuberger)
Wiener Blut (Wiedeńska krew), 1899 (muzyka: Johann Strauss (syn))
Der Rastelbinder (Druciarz), 1902 (muzyka: Franz Lehár)
Die Schönen von Fogaras, 1903 (muzyka: Alfred Grünfeld)
Barfüßele, 1904, (muzyka: Richard Heuberger)
Die lustige Witwe (Wesoła wdówka), 1905 (muzyka: Franz Lehár)
Der fidele Bauer (Wesoły chłop), 1907 (muzyka: Leo Fall)
Die geschiedene Frau (Rozwódka), 1908 (muzyka: Leo Fall)
Gold gab ich für Eisen, 1914 (muzyka: Imre Kálmán)
Wiener Volkssänger, 1919 (muzyka: Robert Mahler)
Die gelbe Jacke (Żółty kaftan), 1923 (muzyka: Franz Lehár)

Przypisy

↑ Andrew Lamb: The Librettists of The Merry Widow. josef-weinberger.co.uk. [dostęp 2018-08-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-04-26)]. (ang.).
↑ Bernard Grun: Dzieje operetki. s. 259-260 i 267-268.
↑ Lucjan Kydryński: Usta milczą dusza śpiewa. s. 47 i 68.

Bibliografia

Bernard Grun: Dzieje operetki. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1974.
Lucjan Kydryński: Przewodnik operetkowy. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984. ISBN 83-224-0316-X.
Lucjan Kydryński: Usta milczą dusza śpiewa. Opowieść o życiu i twórczości Franciszka Lehára. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1992. ISBN 83-212-0621-2.