Stanisław Sebastian Lubomirski
 | Ten artykuł dotyczy przemysłowca. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku. |
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 31 stycznia 1875 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 16 sierpnia 1932 | ||
| Narodowość | polska | ||
| Rodzice | Eugeniusz Lubomirski | ||
| Małżeństwo | Jadwiga Jełowicka | ||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
Książę Stanisław Sebastian Lubomirski h. Szreniawa bez Krzyża (ur. 31 stycznia 1875 w Krakowie, zm. 16 sierpnia 1932 w Karlowych Warach) – przemysłowiec, finansista, działacz gospodarczy, prezes Centralnego Związku Przemysłu Polskiego w 1932 roku[1].
Życiorys
Urodził się w rodzinie księcia Eugeniusza Adolfa, ziemianina i kolekcjonera, i Róży z Zamoyskich h. Jelita (1836–1915). Był bratem Róży Zofii (1860–1881), Stefana Andrzeja, Władysława, Konstantego Eugeniusza Andrzeja (1868–1934) i Krystyny Marii Aleksandry (1871–1958). Szkołę średnią ukończył w Krakowie. Po maturze studiował w Berlinie i Fryburgu. Po studiach wrócił do kraju. Założył wspólnie z Henrykiem Radziszewskim Krajowy Dom Bankowy zajmujący się operacjami finansowymi i handlowymi. W 1911 roku objął funkcję prezesa zarządu w Banku Przemysłowym w Warszawie. Poza bankowością zajmował się między innymi eksploatacją wosku ziemnego. Nabył tereny naftowe na wyspie Czelekien (obecnie półwysep) na Morzu Kaspijskim[2].
W maju 1910 został założycielem i właścicielem Warszawskiego Towarzystwa Lotniczego Awiata[3]. Dzięki staraniom Lubomirskiego i Awiaty zorganizowano pierwszą na ziemiach polskich cywilną szkołę pilotów i wytwórnię samolotów.
Zastępca komendanta Straży Obywatelskiej w Warszawie[4].
Od 1926 prezes Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów, a po zjednoczeniu przemysłu został prezesem Centralnego Towarzystwa Przemysłu Polskiego. Prezes Rady Nadzorczej Banku Handlowego w latach 1927–1931.
5 marca 1905 w Zakopanem poślubił Jadwigę z Bożeniec-Jełowickich h. wł. (1877–1965). Dzieci nie mieli.
Zmarł w Karlowych Warach. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (Aleja Zasłużonych-1-14)[5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (28 kwietnia 1926)[6]
- Srebrny Krzyż Zasługi (20 września 1925)[4]
Przypisy
- ↑ Przegląd Gospodarczy : organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1932, z. 11, s. 429.
- ↑ Zbigniew Landau, Lubomirski Stanisław Sebastian (1875–1932) [w:] Polski Słownik Biograficzny, Kraków 1987, T. XVIII. z. 1, s. 56–57.
- ↑ Początki aeronautyki wojskowej. W: Hubert Mordawski: Siły powietrzne w I wojnie światowej. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2008, s. 45-46. ISBN 978-83-245-8661-5.
- ↑ a b M.P. z 1925 r. nr 231, poz. 950 „za gorliwą, owocną i pełną poświęcenia służbę w Straży Obywatelskiej”.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW LUBOMIRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19] .
- ↑ M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 293 „za zasługi, położone na polu organizacji i rozwoju bankowości”.
Bibliografia
- Zgon zasłużonego organizatora gospodarczego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 189 z 20 sierpnia 1932.
Kontrola autorytatywna (osoba):
