Rusznikarstwo

Współczesny rusznikarz przy pracy
Dawny zakład rusznikarski, rok 1568

Rusznikarstwo – zawód i rzemiosło rusznikarza, tzn. wyrób, naprawa i konserwacja ręcznej broni palnej.

Rusznikarstwo to zawód pozaszkolny, wykonywać go więc można po ukończeniu praktyk czeladniczych i uzyskaniu uprawnień czeladnika lub mistrza[1].

Historia

W dawnej Polsce była to gałąź rzemiosła, zajmująca się produkcją i naprawą ręcznej broni palnej. Na ziemiach polskich pojawiło się w XV wieku. Rusznikarze wchodzili przeważnie w skład cechów ślusarskich i ślusarsko-kowalskich. Od XVI wieku powstawały osobne cechy rusznikarzy. Często tworzyli wspólne cechy wraz z puszkarzami i łożownikami. Największymi ośrodkami rusznikarstwa były Gdańsk, Kraków, a na Śląsku Wrocław[2]. Cech rusznikarzy jest wymieniany jako jeden z ponad sześćdziesięciu cechów obecnych w Poznaniu w XVI w.[3]

Zobacz też

  • puszkarstwo


Zobacz multimedia związane z tematem: Rusznikarstwo

Przypisy

  1. ↑ strona Związku Rzemiosła Polskiego – pkt 7 "rusznikarz". [dostęp 2010-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-05)].
  2. ↑ Maurycy Horn, Rusznikarstwo, w: Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku, Warszawa 1981, t. II, s. 221
  3. ↑ Księga Pamiątkowa Miasta Poznania- Przegląd dziejów miasta Poznania, Nakładem Magistratu Stołecznego Miasta Poznania, Poznań, 1929, s. 56
Kontrola autorytatywna (zawód):
  • LCCN: sh85057946
  • GND: 4146854-5
  • BnF: 119717385
  • BNCF: 16163
  • NKC: ph297108, ph369444
  • BNE: XX540038
Encyklopedia internetowa:
  • Catalana: 0220538, 0220539
  • DSDE: bøssemager