Russula anthracina

Russula anthracina

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	gołąbkowce
Rodzina	gołąbkowate
Rodzaj	gołąbek
Gatunek	Russula anthracina
Nazwa systematyczna
Russula anthracina Romagn. Bull. mens. Soc. linn. Soc. Bot. Lyon 31(6): 173 (1962)
Zasięg
Zasięg w Europie
Multimedia w Wikimedia Commons

Russula anthracina Romagn. – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Russula, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1962 r. Henri Charles Louis Romagnesi i nadana przez niego nazwa naukowa jest aktualna. Niektóre synonimy:

• Russula anthracina var. carneifolia Romagn. 1962
• Russula anthracina var. insipida Romagn. 1962
• Russula anthracina var. semicrema (Fr.) Bon 1988
• Russula semicrema Fr. 1838^[2].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 4,5– 9 cm, początkowo wypukły, później płaski, nawet wklęsły. Powierzchnia sucha, gładka, błyszcząca, czarniawa do szarawoczarnej i szarej z odcieniem od różowawego przez jasnobrązowy do ciemnobrązowego. Brzeg równy, początkowo podwinięty, potem prosty^[3].

Blaszki

Przyrośnięte, gęste, o szerokości 3 mm, różowawe, regularne, przylegające. Krawędzie równe^[3].

Trzon

Wysokość 3–5 cm, grubość 1–2,5 cm, centralny, cylindryczny, nieco zwężające się ku wierzchołkowi. Powierzchnia gładka do drobno pomarszczonej^[3].

Cechy mikroskopowe

Podstawki 40,6–66 × 9,7–10,8 µm, wrzecionowate, ze ściankami o grubości około 0,3 µm. Bazydiospory 5,4–8,3 × 4,7–7,8 µm, Q = 1,03–1,23, śr. Q = 1,12, kuliste do prawie kulistych z wydatnym wierzchołkiem, pod działaniem 5% KOH bladożółte, wewnątrz amyloidalne, pokryte drobnymi brodawkami o wysokości 0,2 µm, z gutulami. Cheilocystydy 52,7–71 × 5,4–6,4 µm, wrzecionowate, w 5% KOH żółte. Pleurocystydy 68,4–110 × 5,2–5,9 µm, wrzecionowate, z gutulami, w 5% KOH jasnożółte. Skórka kapelusza zbudowana ze strzępek o średnicy 3,8–5,1 µm, rozgałęzionych, rzadko septowanych, bez sprzążek. Pileocystyd brak^[3].

Występowanie i siedlisko

Występuje głównie w Europie i jest tu szeroko rozprzestrzeniony, poza Europą podano go w nielicznych miejscach w Ameryce Północnej, Azji, Afryce i Australii^[4]. Brak go w opracowanym w 2003 r. przez Władysława Wojewodę wykazie wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski^[5], po raz pierwszy jego stanowiska podano w 2009 r.^[6]

Naziemny grzyb mykoryzowy, tworzący symbiozę z różnymi gatunkami drzew^[3].

Przypisy