Ruprecht I legnicki

Ten artykuł od 2022-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ruprecht I legnicki

książę legnicki
Okres	od 1364 do 1409
regent w księstwie głogowsko-żagańskim
Okres	od 1397 do 1401
Dane biograficzne
Data urodzenia	27 marca 1347
Data śmierci	styczeń 1409
Ojciec	Wacław I legnicki
Matka	Anna cieszyńska
Małżeństwo	Jadwiga żagańska
Dzieci	Barbara legnicka

Ruprecht I, Rupert I (ur. 27 marca 1347, zm. styczeń 1409) – w latach 1364–1409 razem z braćmi książę legnicki (do 1373 regencja), w latach 1397–1401 regent w księstwie głogowsko-żagańskim.

Rupert był najstarszym synem księcia legnickiego Wacława I i księżniczki cieszyńskiej Anny (urodzonym dopiero po ośmiu latach małżeństwa).

W 1364 Rupert wraz z młodszym rodzeństwem (braćmi Wacławem II, Bolesławem IV i Henrykiem VIII oraz siostrą Jadwigą) został osierocony przez ojca i znalazł się pod opieką stryja, księcia brzeskiego, Ludwika I.

Rok później Rupert wraz ze stryjecznym bratem (Henrykiem VII z Blizną) udał się z cesarzem Karolem IV na jego wyprawę po koronę królestwa Arles. Rupert odwiedził wtedy Awinion, gdzie wystarał się u papieża Urbana V o zniesienie klątwy kościelnej ciążącej na jego ojcu.

W 1370 książę wziął udział w sejmie Rzeszy w Norymberdze, gdzie po raz pierwszy zaakcentował swoje poglądy polityczne.

Regencja stryja Ludwika trwała aż do osiągnięcia pełnoletniości przez Ruperta, to znaczy do 1373, i mimo formalnego objęcia przez najstarszego syna Wacława pełni rządów w dalszym ciągu utrzymywała się ścisła współpraca między stryjem a bratankiem. Rupert zgodził się pod naciskiem Ludwika na zawarcie, 2 grudnia 1372, układu z rodzeństwem o niedzieleniu księstwa przez okres dziesięciu lat. Porozumienie to było w następnych latach przedłużane i umożliwiło Rupertowi sprawowanie rzeczywistej władzy kosztem młodszych braci (chociaż formalnie Wacław II, Bolesław IV i Henryk VIII byli jego współrządcami).

W kolejnych latach Rupert aktywnie uczestniczył w polityce dynastycznej stryja, zawierając w Pradze (21 maja 1379) układ z królem czeskim Wacławem IV (jednocześnie składając mu hołd lenny) o możliwości wzajemnego dziedziczenia posiadłości przez wszystkich potomków Bolesława III Rozrzutnego.

Niestety 6 stycznia 1383 Rupert musiał wyrazić zgodę na rezygnację ze wszelkich pretensji do księstw: wrocławskiego, świdnickiego i jaworskiego.

W 1397, po śmierci szwagra, księcia głogowsko-żagańskiego – Henryka VIII Wróbla – Rupert objął na okres czterech lat rządy regencyjne w imieniu małoletnich siostrzeńców.

Śmierć w 1398 Ludwika I i niespełna rok później Henryka VII z Blizną uczyniła Ruperta głową rodziny Piastów legnicko-brzeskich. Umożliwiło to Rupertowi zostanie mediatorem w sporach śląskich dynastów (w 1399 był mediatorem między książętami opolskimi a biskupem lubuskim Janem Borschnitzem, zaś w 1400 pośredniczył w ugodzie między synami Ludwika I o podział ojcowizny).

17 lipca 1402 Rupert został wybrany we Wrocławiu naczelnikiem ogólnośląskiego związku obronnego, mającego zapobiec anarchii powstałej po uwięzieniu króla Wacława IV.

W polityce wewnętrznej jednym z podstawowych problemów panowania Ruperta była konieczność spłacenia olbrzymich długów odziedziczonych jeszcze po ojcu i dziadku (z powodzeniem) i kwestia unikania zadrażnień z Kościołem katolickim (co w związku z objęciem biskupstwa wrocławskiego przez brata Wacława II nie sprawiło kłopotów).

Tak jak stryj Ludwik, Rupert I był hojnym mecenasem kultury (przyczynił się do napisania przez kanonika brzeskiego Piotra z Byczyny Kroniki książąt polskich).

Rupert I był żonaty z księżniczką żagańską Jadwigą – córką Henryka V Żelaznego a wdową po ostatnim królu polskim z dynastii Piastów, Kazimierzu Wielkim – z którą dochował się dwóch córek: Barbary (ur. między 1372 a 1384, zm. w maju 1435 lub 1436), wydanej za elektora Saksonii z dynastii askańskiej, i Agnieszki (ur. przed 1385, zm. po 1411), klaryski w klasztorze we Wrocławiu.

Rupert I legnicki pochowany został w kolegiacie Bożego Grobu w Legnicy.