Ricardo Carvalho

Ricardo Carvalho

Pełne imię i nazwisko	Ricardo Alberto Silveira Carvalho
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1978 Amarante
Wzrost	183 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1998–2004 FC Porto 73 (3) 1998–1999 → Leça FC (wyp.) 22 (1) 1999–2000 → Vitória Setúbal (wyp.) 25 (2) 2000–2001 → FC Alverca (wyp.) 29 (1) 2004–2010 Chelsea 135 (7) 2010–2013 Real Madryt 50 (3) 2013–2016 AS Monaco 95 (2) 2017 Shanghai SIPG 4 (0) W sumie: 433 (19)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2003–2017  Portugalia 89 (5)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2019–2021 Olympique Marsylia (asystent)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Europy I miejsce Francja 2016 II miejsce Portugalia 2004 Puchar Konfederacji brąz Rosja 2017
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ricardo Alberto Silveira Carvalho (wym. [ʁiˈkaɾdu kɐɾˈvaʎu]; ur. 18 maja 1978 w Amarante) – portugalski piłkarz, który występował na pozycji obrońcy. W latach 2003-2017 wielokrotny reprezentant Portugalii. Złoty medalista Mistrzostw Europy 2016, srebrny medalista Mistrzostw Europy 2004. Uczestnik Mistrzostw Świata 2010 i 2014. Zwycięzca Ligi Mistrzów z FC Porto w sezonie 2003/04.

Kariera klubowa

Kariera w Portugalii

Carvalho urodził się w Amarante, gdzie grał dla miejscowej drużyny, Amarante FC. Przez swój talent piłkarski, jako młodzieniec, został zauważony przez portugalski klub FC Porto i w 1996 dołączył do akademii portugalskiego giganta.

Następnie przeszedł do Leça FC. Później reprezentował barwy FC Porto, z którym wygrał Puchar UEFA, Ligę Mistrzów i dwukrotnie portugalską Superligę. Był też wypożyczany do słabszych zespołów: Vitórii i FC Alverca.

Chelsea

Jego dobra postawa w turnieju została szybko zauważona, co spowodowało zainteresowanie ze strony najlepszych europejskich klubów. Ostatecznie w lipcu 2004 roku trafił do Chelsea za € 30 mln, gdzie trenerem został José Mourinho, jego wcześniejszy szkoleniowiec. W sezonie 2006/07 Ricardo wraz z Johnem Terrym stworzyli najlepszy duet środkowych obrońców w Premiership. W roku 2008 został wybrany przez kolegów z zespołu jako Gracz Roku 2008 w zespole.

Real Madryt

10 sierpnia 2010 roku za pośrednictwem oficjalnej strony Realu Madryt ogłoszono, iż Portugalczyk za sumę 8 milionów euro trafił do stołecznego klubu. Zawodnik podpisał z klubem dwuletni kontrakt z opcją przedłużenia o kolejny sezon. 11 września 2010 roku strzelił swoją pierwszą bramkę dla nowego zespołu w meczu przeciwko Osasunie^[1].

AS Monaco

1 lipca 2013 roku oficjalnie podpisał kontrakt z francuskim AS Monaco^[2].

10 sierpnia 2023 roku zadebiutował w ligowym spotkaniu przeciwko Girondins Bordeaux, zakończonym zwycięstwem Monako 2:0^[3].

10 sierpnia 2014 roku został usunięty z boiska po dwóch żółtych kartkach, gdy AS Monaco rozpoczęło sezon od porażki 2–1 u siebie z Lorient^[4].

14 kwietnia 2015 roku sfaulował Álvaro Moratę, co spowodowało przyznanie rzutu karnego, który wykonał Arturo Vidal, a Monaco przegrało z Juventusem w pierwszym meczu ćwierćfinału Ligi Mistrzów^[5]. Ostatecznie spotkanie zakończyło się wynikiem 1:0^[6], a w drugim spotkaniu padł bezbramkowy remis, Monako odpadło z turnieju^[7].

W lipcu 2015 roku podpisał nową roczną umowę, która wiązała go z klubem do lipca 2016 roku^[8].

Shanghai Port

15 lutego 2017 roku oficjalnie przeniósł się do chińskiego Shanghai Port^[9][10]. 6 października 2017 roku został skazany w Hiszpanii na siedmiomiesięczny wyrok w zawieszeniu za oszustwa podatkowe^[11].

1 lipca 2018 roku zakończył piłkarską karierę^[12][13].

Statystyki kariery

Stan na koniec sezonu 2012/2013^[14][15][16]

Klub	Liga	Sezon	Liga		Puchar		Puchar ligi		Europa		Inne		Łącznie
			Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole
Leça FC	Primeira Liga	1997/98	22	1	2	0	–		-		-		24	1
		Razem	22	1	2	0	–		-		-		24	1
FC Porto	Primeira Liga	1998/99	1	0	0	0	–		0	0	0	0	1	0
		Razem	1	0	0	0	–		0	0	0	0	1	0
Vitória Setúbal	Primeira Liga	1999/00	25	2	2	0	–		–		–		27	2
		Razem	25	2	2	0	–		–		–		27	2
FC Alverca	Primeira Liga	2000/01	29	1	3	0	–		–		–		32	1
		Razem	29	1	3	0	–		–		–		32	1
FC Porto	Primeira Liga	2001/02	25	0	2	0	–		10	0	–		37	0
		2002/03	18	1	6	0	–		7	0	1	0	32	1
		2003/04	29	2	3	0	–		13	1	1	0	46	3
		Razem	72	3	11	0	–		30	1	2	0	115	4
Chelsea	Premier League	2004/05	25	1	1	0	3	0	10	0	–		39	1
		2005/06	24	1	3	0	0	0	8	2	0	0	35	3
		2006/07	31	3	5	1	4	0	10	0	1	0	51	4
		2007/08	21	1	2	0	4	0	10	0	1	0	38	1
		2008/09	12	1	2	0	0	0	4	0	–		18	1
		2009/10	22	0	1	0	0	0	5	0	1	1	29	1
		Razem	135	7	14	1	11	0	47	2	3	1	210	11
Real Madryt	Primera División	2010/11	33	3	6	0	–		9	0	–		48	3
		2011/12	8	0	1	0	–		2	0	2	0	13	0
		2012/13	9	0	6	0	–		1	0	0	0	16	0
		Razem	50	3	13	0	–		12	0	2	0	77	3
AS Monaco	Ligue 1	2013/14	37	0	3	0	0	0	–		1	0	41	0
		2014/15	13	0	0	0	0	0	5	0	1	0	19	0
		Razem	50	0	3	0	0	0	5	0	1	0	58	0
Łącznie w karierze			384	16	48	1	11	0	94	3	9	1	544	21

Kariera reprezentacyjna

W sezonie 2003-04, Carvalho zdobył swoje pierwsze zwycięstwo dla reprezentacji Portugalii w dniu 11 października 2003 roku w towarzyskim meczu z Albanią wygrywając spotkanie 5:3. Ugruntował swoją pozycję jako kluczowy członek kadry narodowej, rozpoczynając w podstawowej XI podczas mistrzostw Europy w 2004 roku. W turnieju był nominowany do ekipy turniejowej UEFA Euro wraz ze swoimi rodakami Maniche, Luísem Figo i Cristiano Ronaldo. Carvalho nawiązał silne partnerstwo z Jorge Andrade w defensywie Portugalii, gdy jego kraj dotarł do finału. Jednak przegrali oni 1-0 z Grecją w zaskoczeniu całego świata. Ricardo wystartował we wszystkich sześciu meczach Portugalii w turnieju, w tym w epickim meczu z Anglią, w którym został wybrany najlepszym zawodnikiem spotkania, a Portugalia wygrała 6:5 po rzutach karnych. Ekspert BBC Sport, Alan Hansen, powiedział, że Carvalho był, wraz z Solem Campbellem, najlepszym obrońcą Euro 2004.

Carvalho reprezentował Portugalię na Mistrzostwach Świata 2006 w Niemczech, zajmując ostatecznie czwarte miejsce. Podczas meczu ćwierćfinałowego z Anglią sędzia Horacio Elizondo orzekł, że Wayne Rooney podeptał pachwinę Carvalho tuż przed nim, a Anglik otrzymał czerwoną kartkę i został odesłany do szatni za brutalne zachowanie. Angielskie media spekulowały jednak, że kolega z drużyny Cristiano Ronaldo wpłynął na decyzję Elizondo, agresywnie narzekając, po czym był widziany w powtórkach mrugających na portugalskiej ławce po dymisji Rooneya. W półfinałowym meczu z Francją w Monachium Carvalho sfaulował Thierry’ego Henry’ego we własnym polu karnym, co spowodowało rzut karny. Zinédine Zidane wykorzystał jedenastkę i dał Francji zwycięstwo 1-0 nad Portugalią. W tym samym spotkaniu Carvalho został ukarany drugą żółtą kartką (w wyniku dwóch żółtych kartek otrzymał czerwoną) i nie mógł zagrać w meczu o trzecie miejsce z gospodarzami turnieju – Niemcami. Spotkanie odbyło się 8 lipca w Stuttgarcie, a zakończyło się porażką Portugalii 3:1. Ricardo grał w każdym z poprzednich meczów swojej drużyny podczas Mistrzostw Świata, jako członek środkowej pary defensywnej Portugalii w początkowym składzie drużyny wraz z Fernando Meirą, a dzięki swoim występom był jednym z 23 graczy nominowany do All Star Team turnieju.

Carvalho został powołany na Euro 2008. Grał w trzech z czterech meczów Portugalii w turnieju, w tym w wygranym 2:0 z Turcją i 3:1 zwycięstwie nad Czechami w fazie grupowej i meczu ćwierćfinałowym, w którym Portugalia przegrała 3:2 z Niemcami. Dwa lata później Carvalho został ponownie powołany do składu Portugalii na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2010. Założył partnerstwo z Bruno Alvesem na środku obrony, grając we wszystkich meczach fazy grupowej bez utraty bramki. Tym razem Portugalia dotarła do ćwierćfinału turnieju, gdzie następnie przegrała 1:0 z Hiszpanią poprzez bramkę Davida Villa.

W dniu 31 sierpnia 2011 Carvalho wycofał się z międzynarodowej piłki nożnej, nie informując trenera i kolegów z drużyny przed meczem Portugalii z Cyprem. Był to mecz eliminacyjny do Euro 2012. Ricardo ogłaszając w oświadczeniu prowadzonym przez państwową agencję informacyjną Lusa określił zachowanie sztabu szkoleniowego i trenera jako „brak szacunku”.

3 października 2014 roku, po ponad trzech latach nieobecności w kadrze, Carvalho został powołany przez świeżo powołanego trenera Portugalii Fernando Santosa na towarzyski mecz z Francją i mecz eliminacyjny do Euro 2016 z Danią. 29 marca 2015 r., w eliminacjach z Serbią, strzelił pierwszego gola od ponad ośmiu lat w wygranym u siebie meczu 2:1. W wieku 38 lat był najstarszym zawodnikiem grającym w polu podczas finałów Euro 2016 we Francji. Sam turniej Carvalho rozpoczął grając we wszystkich trzech meczach fazy grupowej swojej drużyny, ale został wycofany z początkowego składu w fazach pucharowych, a w jego miejsce wszedł inny środkowy obrońca – José Fonte. Portugalii udało się wygrać turniej, pokonując gospodarzy 1-0 w finale w dogrywce, a Carvalho pozostał na ławce rezerwowych.

W 2017 roku zdobył brązowy medal na Pucharze Konfederacji w Rosji nie grając w żadnym spotkaniu. Po samym turnieju zakończył karierę reprezentacyjną w wieku 39 lat.

Życie prywatne

Żoną Ricardo jest Portugalka o imieniu Carina. Wspólnie doczekali się dwójki dzieci: chłopca Rodrigo oraz dziewczynki Raquel.

Sukcesy

Porto

• Mistrzostwo Portugalii: 1999, 2003, 2004
• Puchar Portugalii: 2003
• Superpuchar Portugalii: 1998, 2003, 2004
• Puchar UEFA: 2003
• Liga Mistrzów: 2004

Chelsea

• Mistrzostwo Anglii: 2005, 2006, 2010
• Puchar Anglii: 2007, 2009, 2010
• Tarcza Wspólnoty: 2005, 2009
• Puchar Ligi Angielskiej: 2005, 2007

Real Madryt

• Puchar Hiszpanii: 2011
• Mistrzostwo Hiszpanii: 2012
• Superpuchar Hiszpanii: 2012

Reprezentacja

• Mistrzostwa Europy 2004: Srebro
• Mistrzostwa Europy 2016: Złoto

Indywidualnie

• Piłkarz Roku w Portugalii: 2003
• Najlepszy obrońca Roku według UEFA: 2004
• Drużyna Roku UEFA: 2004
• Jedenastka marzeń według UEFA podczas Mistrzostw Europy 2004 w Portugalii
• Jedenastka marzeń według FIFA podczas Mistrzostw Świata 2006 w Niemczech

Odznaczenia

• Oficer Orderu Infanta Henryka: 2004^[17]

Przypisy

Bibliografia

• Ricardo Carvalho w bazie Soccerbase (ang.)
• Ricardo Carvalho w bazie National Football Teams (ang.)