Oporządzenie polowe Wojska Polskiego

Oporządzenie niepełne. Rozmieszczenie elementów według regulaminu, w praktyce niestosowane ze względu na małą ergonomię
Żołnierz z oporządzeniem pełnym. Rozmieszczenie elementów według regulaminu

Oporządzenie polowe szeregowca – system oporządzeniowy oparty na pasoszelkach używany w Wojsku Polskim od połowy XX wieku. Niektóre elementy tego systemu występują w tyłowych i szkolnych jednostkach Wojska Polskiego do dnia dzisiejszego.[potrzebny przypis]

Historia

Parciane pasoszelki zostały wprowadzone na wyposażenie Ludowego Wojska Polskiego w połowie XX wieku, w tym czasie podobne rozwiązania występowały w innych armiach państw Układu Warszawskiego. Oporządzenie to wywodziło się w prostej linii z oporządzenia armii niemieckiej z okresu II wojny światowej. Choć takie oporządzenie było nieergonomiczne oraz technologicznie przestarzałe miało swoje niewątpliwe zalety przy koncepcji wojny totalnej, w której należało wyposażyć kilkuset tysięcy żołnierzy z poboru – było tanie i łatwe w produkcji[potrzebny przypis].

Na przełomie lat 80. i 90. wprowadzono nowe elementy (m.in. nowy typ plecaka, nowe pasy, ładownice na magazynki), lecz system pozostawał przestarzały. W drugiej połowie lat 90. wprowadzono szelki wz. 988/MON oraz nowe rodzaje plecaków. Obecnie duża część żołnierzy (zwłaszcza pełniących służbę poza granicami kraju) używa kamizelek i plecaków zakupionych prywatnie (lub interwencyjnie przez jednostki). Obecnie parciane pasoszelki używane są w jednostkach tyłowych, NSR oraz podczas szkolenia unitarnego.

Konstrukcja

Oporządzenie składało się z:

  • pasa szeregowca wykonanego z beżowego brezentu
  • szelek do oporządzenia
  • torby z maską przeciwgazową (Bss-mo-4u lub MP-4)
  • łopatki piechoty w pokrowcu
  • torby na wyposażenie, tzw. chlebak
  • ładownicy na trzy magazynki kbk AK/AKM
  • tornistra
  • Manierki wz.37

Występowały dwie konfiguracje oporządzenia: tzw. pełne i niepełne. Oporządzenie pełne obowiązywało podczas warty, przy wyjściu na ćwiczenia w pole lub na rozkaz przełożonych. Natomiast oporządzenie niepełne składało się z takich samych elementów z wyjątkiem tornistra.

Bibliografia

  • Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego. Tom I, wyd. MON, 1972
  • Michał Sitarski. Oporządzenie w WP – stan obecny i potrzeby. „Nowa Technika Wojskowa”. 12/2011, s. 56-57. Warszawa: Magnum-X Sp. z o.o.. ISSN 1230-1655. (pol.).