Klasztor Dominikanów w Kownie
Widok na kościół klasztorny | |||
Państwo | Litwa | ||
---|---|---|---|
Miejscowość | Kowno | ||
Kościół | |||
Rodzaj klasztoru | męski | ||
Właściciel | Dominikanie | ||
Klauzura | nie | ||
Obiekty sakralne | |||
Kościół | Kościół Przenajświętszego Sakramentu | ||
Fundator | D. Narkiewicz, J. Białłozor, J. Worłowski | ||
Styl | barok, po przebudowie: neobizantynizm | ||
Materiał budowlany | kamień, cegła | ||
Data budowy | II poł. XVII w. | ||
Data zamknięcia | 1845 | ||
Położenie na mapie Kowna | |||
Położenie na mapie Litwy | |||
54°53′49″N 23°53′45″E/54,896828 23,895753 | |||
|
Klasztor Dominikanów w Kownie – dawny klasztor dominikanów w Kownie, powstały w XVII w. i zlikwidowany w 1845. W latach 1866–1915 należący do niego kościół funkcjonował jako gimnazjalna cerkiew prawosławna. Został on zwrócony katolikom w 1915.
Historia
Fundatorami klasztoru byli D. Narkiewicz, J. Białłozor i J. Worłowski, którzy w latach 1631 i 1641 przekazali zakonowi dominikanów posiadane przez siebie kamienice przy ul. Wileńskiej w Kownie[1]. Przebudowa tychże obiektów na kompleks klasztorny trwała od 1678 do ostatnich lat XVII w. W kolejnym stuleciu dobudowano dodatkowo kilka budynków gospodarczych[1].
W 1845 klasztor dominikanów został zamknięty. Kościół Przenajświętszego Sakramentu został zamieniony w magazyn, zaś w latach 1863–1866 gruntownie przebudowany na cerkiew. [1]. Świątynię pod wezwaniem Czterech Świętych Cudotwórców Moskiewskich: św. Piotra, św. Aleksego, św. Jonasza i św. Filipa, ponownie wyświęcił 22 października 1866 biskup kowieński Aleksander (Dobrynin)[2]. W dawnym budynku klasztornym rozmieszczono gimnazjum męskie[2]. Po wejściu armii niemieckiej do Kowna w 1915 obiekt został zaadaptowany na kościół garnizonowy[2]. W 1919, po przebudowie, dawny kościół dominikański stał się katolicką świątynią akademicką[1]. W 1945 władze stalinowskie zlikwidowały kościół, w którym w 1965 zlokalizowano teatr. Wierni odzyskali obiekt po 1991[1].
Architektura
Kościół Przenajświętszego Sakramentu jest wzniesiony na planie krzyża, z półkoliście zamkniętym prezbiterium. Jego fasada pierwotnie była utrzymana w stylu barokowym, przebudowanym w XIX w. na typowy dla rosyjskiej architektury sakralnej styl neobizantyjski. Centralnym punktem fasady jest mozaika z postacią Chrystusa[1]. Elewacja ta była pierwotnie dwuwieżowa, obydwie wieże wieńczyły cebulaste kopułki. Bęben z niewielką cebulastą kopułą znajdował się pierwotnie również w miejscu skrzyżowania się nawy głównej i transeptu[2]. W nawie znajduje się sklepienie kolebkowe, pod kościołem przetrwały krypty[1].
Budynki mieszkalne klasztoru to dwa zbudowane na planie prostokąta korpusy; jeden z nich łączy się z budynkiem kościoła. Od strony południowo-zachodniej na budynku klasztoru zachował się barokowy szczyt zwieńczony attyką[1]. Całość otacza ażurowe ogrodzenie[1].