Józef Baszak

Józef Baszak

Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1932 Sanok
Data śmierci	22 czerwca 2022
Miejsce spoczynku	Cmentarz Posada w Sanoku
Narodowość	polska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Jan Baszak (ur. 18 lutego 1932 w Sanoku, zm. 22 czerwca 2022) – polski ekonomista, pracownik przedsiębiorstw oraz działacz polityczny i społeczny związany z Sanokiem.

Życiorys

Józef Jan Baszak urodził się 18 lutego 1932 w Sanoku jako jedno z dziewięciorga dzieci Michała (1888-1968, rodem z Wojutycz) i Franciszki z domu Żołnierczyk (1894-1969)^[1][2][3][a]. W rodzinnym mieście uczył się w Szkole Powszechnej im. Tadeusza Kościuszki na Posadzie^[2]. Potem kształcił się w sanockich szkołach ekonomicznych, gdzie w 1949 ukończył czteroletnie Gimnazjum Kupieckie, a następnie dwuletnie Technikum Administracyjno-Gospodarcze II stopnia^[4][2]. W latach 50. był zawodnikiem sekcji tenisa stołowego i tenisa ziemnego w klubie ZKS Stal Sanok^[5]. Po maturze studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach, gdzie w 1955 ukończył studia pierwszego stopnia w zakresie rachunkowości przemysłu^[2]. Podczas studiów udzielał się w działalności AZS i pracował przy budowie Stadionu Śląskiego^[6]. W późniejszych latach 1959-1962 w katowickiej WSE odbył studia drugiego stopnia w zakresie finansów, uzyskując tytuł magistra ekonomii^[7][2].

Początkowo po studiach, na podstawie nakazu pracy był zatrudniony w Sanockiej Fabryce Wagonów „Sanowag”, a od 15 sierpnia 1956 do 1967 w Terenowym Przedsiębiorstwie Produkcji Materiałów Budowlanych w Sanoku, awansując tam na stanowisko dyrektora naczelnego^[2]. Od 15 czerwca 1967 pracował w Sanockim Przedsiębiorstwie Budowlanym, w którym do 1971 był zastępcą dyrektora ds. zaplecza (środków produkcji), a od czerwca 1971 do 5 lipca 1978 sprawował stanowisko dyrektora^{[8][9][10][11][2]}. Z pracy tamże odszedł w ramach sprzeciwu wobec reorganizacji zakładu, przekształcającej SPB w Zakład Budowlano-Montażowy w Sanoku^{[12][13][10][11]}. W latach 1978-1979 był zatrudniony w składzie zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej w Sanoku^[14][2]. Później przez dwa lata pracował na obszarze ZSRR w ramach oddelegowania^[15][2]. Był zatrudniony w pracach przy gazociągu^[15], był pełnomocnikiem Rzeszowskiego Zjednoczenia Budowlanego w Komarnie (Ukraińska SRR)^[2]. 1 grudnia 1980 podjął pracę w Sanockich Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku, wpierw na stanowisku specjalisty ds. ekonomicznych w dziale ekonomicznym, a od 16 lutego 1981 jako zastępca dyrektora ds. ekonomicznych^[16]. Po nagłej śmierci naczelnego dyrektora zakładu, Zbigniewa Paszty, 2 maja 1981 został mianowany na jego następcę i sprawował stanowisko do 1990^[17].

W 1973 został członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku i objął funkcję przewodniczącego Komisji Rozwoju Gospodarczego i Gospodarki Mieszkaniowej^[18]. W 1978 uzyskał reelekcję w kadencji 1978-1981, został przewodniczącym Komisji Gospodarki Miejskiej i Rolnictwa oraz z ramienia PZPR zasiadał w Prezydium MRN^[19]. W maju 1981 został wybrany członkiem Egzekutywy Komitetu Miejskiego PZPR w Sanoku^[20]. Był wybierany członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krośnie: 17-18 czerwca 1981^[21][22], 27 stycznia 1984^[23][24]. Był wybierany do zarządu Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka: w styczniu 1983^[25], w czerwcu 1987^[26]. W późniejszych latach 80. był przewodniczącym Miejskiej Komisji Czynów Społecznych w Sanoku^[27]. W latach 70. był członkiem Społecznego Komitetu Budowy Ośrodków Sportowych w Sanoku^[28]. Na przestrzeni lat w Sanoku udzielał się w komitetach budowy sztucznego lodowiska Torsan, kortów tenisowych, infrastruktury MOSiR, w tym toru lodowego Błonie i zespołu basenów kąpielowych^[6][5][15]. Na początki lat 70. był współzałożycielem Sanockiego Klubu Tenisowego^[5]. Był dyrektorem komitetu organizacyjnego Mistrzostw Polski w Podnoszeniu Ciężarów 1987 w Sanoku w dniach 27-30 marca 1987^[29]. W 1988 otrzymał nominację na wyższy stopień oficerski kapitana rezerwy Ludowego Wojska Polskiego^[30].

Przed wyborami parlamentarnymi w 1989 był anonsowany w gronie kandydatów do ubiegania się o mandat Sejmu PRL X kadencji z puli PZPR w okręgu wyborczym nr 51^[31], jednak ostatecznie nie wziął udziału w wyborach^[32]. W III Rzeczypospolitej pełnił mandat radnego Rady Powiatu Sanockiego kadencji II 2002–2006 (startował z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej-Unii Pracy)^[33] i kadencji IV 2010–2014 (startował z listy KW Stowarzyszenie „Zjednoczeni Samorządowcy Ziemi Sanockiej”)^[34][7].

W późniejszych latach oddał się pracy społecznej w zakresie budowy obiektów sportowych i służby zdrowia^[7][35]. Pierwotnie był jednym z założycieli Społecznego Komitetu Pomocy Sanockiemu Szpitalowi^[15]. Został prezesem zarządu Sanockiej Fundacji Ochrony Zdrowia (od 2003) i prezesem zarządu Fundacji Zdrowia na Rzecz Szpitala w Sanoku przy ul. 800-lecia 26 „Szpital”^{[36][37][38][15][7]}.

Od 1956 jego żoną była Krystyna Wójcicka (1935-2019)^[7][2][39]. Miał córkę Grażynę i syna Bogusława^[7]. Zmarł 22 czerwca 2022^[40]. Został pochowany na Cmentarzu Posada w Sanoku 25 czerwca 2022^[41].

Publikacje

• Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485–2012 (2016, autor rozdziału Fundacja. Darczyńcy i Wolontariusze)
• Historia czynów społecznych w Sanoku 1945–2000 (2016, współautor)
• Sanockie Zakłady Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku 1931–1991 (2020, współautor)

Odznaczenia

• Złota odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1976)^[42]
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1987)^[43]
• Złota Odznaka Honorowa Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (1977)^[44]
• Odznaka „Zasłużony Działacz Frontu Jedności Narodu” (1982)^[45]
• Odznaka „Przyjaciel Dziecka” (1988^[46], 2008^[47])
• Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1976)^[42]
• Order Świętego Stanisława II klasy (1995)^[48][49][50]
• Nominacja do Nagrody Jana Rodowicza „Anody” w kategorii „Całokształt dokonań oraz godna naśladowania postawa życiowa” (2018)^[51]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Warszawa: WDA – Zakład Typograficzny, 1978.
• Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
• Józef Baszak: Powstanie i rozwój Sanockiego Przedsiębiorstwa Budowlanego (1950-1978). W: Budownictwo. Sanockie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej. Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Sanok: 2014. ISBN 978-83-934513-6-4.
• Andrzej Radzik: Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane lata 1978-1993. W: Budownictwo. Sanockie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej. Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Sanok: 2014. ISBN 978-83-934513-6-4.
• Józef Baszak, Andrzej Romaniak, Edward Zając: Sanockie Zakłady Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku 1931–1991. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2020, s. 1-200. ISBN 978-83-60380-45-1.