Henryk Lewenfisz-Wojnarowski

Henryk Lewenfisz-Wojnarowski

Data i miejsce urodzenia	31 maja 1894 Łódź
Data i miejsce śmierci	27 września 1956 Warszawa
profesor nauk medycznych
Specjalność: laryngologia
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski Uniwersytet Łódzki Akademia Medyczna w Łodzi
Odznaczenia

Henryk Lewenfisz-Wojnarowski (ur. 31 maja 1894 w Łodzi, zm. 27 września 1956 w Warszawie) – polski lekarz laryngolog żydowskiego pochodzenia.

Życiorys

Syn Hermana i Doroty z Róziewiczów. Studiował medycynę w Uniwersytecie w Montpellier i w Warszawie. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej, a po powrocie do Warszawy podjął pracę w Szpitalu św. Ducha. Od 1922 roku pracował w Klinice Laryngo-Otiatrycznej Uniwersytetu Warszawskiego, od 1926 docent Uniwersytetu Warszawskiego.

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Lwowa. Podczas okupacji niemieckiej praktykował w swojej specjalizacji. Od 1942 roku przebywał w Warszawie. Pracował w klinice w getcie warszawskim. Prowadził też, razem z Ludwikiem Hirszfeldem i Juliuszem Zweibaumem, zajęcia dla studentów medycyny.

Po wojnie powołany na katedrę laryngologii przy Uniwersytecie Łódzkim, a w 1953 roku zastąpił Antoniego Dobrzańskiego na stanowisku dyrektora kliniki w Warszawie. Redaktor naczelny „Otolaryngologii Polskiej”.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim (1954)^[1] i Krzyżem Kawalerskim (1950)^[2] Orderu Odrodzenia Polski.

Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B15-3-28)^[3].

Życie prywatne

W 1924 zawarł związek małżeński z Teofilą Marianko^[4], z którą miał córkę Wandę (1933–2002)^[5] i syna Mariana (1927–1999).

Przypisy

Bibliografia

• Grzegorz Janczewski, Henryk Lewenfisz-Wojnarowski (1894-1956) „Magazyn Otoryno-Laryngologiczny“. magazynorl.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-12)].