Gerard Górnicki
Gerard Górnicki (ur. 13 sierpnia 1920 w Strzyżowie, zm. 31 lipca 2008) – polski prozaik, publicysta, felietonista oraz autor sztuk scenicznych.
Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie okupacji był żołnierzem Armii Krajowej w rejonie Rzeszowa oraz nauczycielem w tajnym szkolnictwie. Od 1950 mieszkał w Poznaniu, gdzie w latach 1950–1980 pracował w szkolnictwie. Debiutował w 1955 na łamach dziennika "Gazeta Poznańska" jako prozaik. Otrzymał dwukrotnie nagrodę miasta Poznania w latach 1968 oraz w 1975.
Należał do PZPR[1]. Odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Odznaką Zasłużony Działacz Kultury[1]. W 1996 r. za dorobek badawczo-naukowy na temat powstania wielkopolskiego wyróżniony statuetką "Dobosz Powstania Wielkopolskiego", przyznawaną przez Zarząd Główny Towarzystwa Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919[2].
Został pochowany na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu[3] (aleja zasłużonych).
Twórczość literacka
- Sybirca
- Portret kota
- Powrót Stanleya Kozdry
- Spotkanie z rzymianką
- Ucieczka na obczyznę
- Dom na Pacyfiku
- Spotkanie przed bramą do nieba
- Dziewczyna Anh odchodzi
- Miasto Króla
- Na śniegu widniała gwiazda
- Poszli ci, którzy powinni
- Bitwa szalała do wieczora
- Szukanie ocalenia
- Matka Śnieżna
Przypisy
Bibliografia
- Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9.
