Carl Liebermann

Carl Theodore Liebermann
Ilustracja
Carl Liebermann
Państwo działania

 Niemcy

Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1842
Berlin

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 1914
Berlin

Multimedia w Wikimedia Commons

Carl Theodore Liebermann (ur. 23 lutego 1842 w Berlinie, zm. 28 grudnia 1914 tamże[1]) – niemiecki chemik specjalizujący się w chemii organicznej i chemii przemysłowej.

Życiorys

Potwierdził budowę chemiczną alizaryny zaproponowaną przez Pierre’a Jeana Robiqueta i dokonał redukcji tego związku do antracenu[2].

W 1867 wraz z Carlem Gräbem potwierdził budowę naftalenu według koncepcji zaproponowanej przez Emila Erlenmeyera, zakładającej dwa wspólne atomy węgla w cząsteczce[2]. W 1868 roku opracowali oni metodę syntezy alizaryny z antracenu metodą bromowania[3] (metoda ta nie została wdrożona i nie znalazła zastosowania przemysłowego, ponieważ w 1869 roku Heinrich Caro opracował tańszą syntezę metodą sulfonowania) oraz udowodnili identyczność struktury i właściwości tego barwnika uzyskanego różnymi metodami[4].

Liebermann opracował metodę identyfikacji obecności fenoli, obecnie znaną jaką metoda Liebermanna[5] bazującej na zaproponowanej przez Liebermana reakcji charakterystycznej dla fenolu (obecnie zwana reakcją Liebermanna)[6]. Reakcja ta, została zaadaptowana do wykrywania amin 2-rzędowych, lub określania rzędowości grupy aminowej (reakcja z fenolem), lub do oznaczania nitrozoamin[7][8].

Był profesorem na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie (1871–1914, tytuł profesorski uzyskał w 1870)[1].

W 1875 roku zsyntetyzował 2-naftyloaminę, badał się alkaloidy roślinne, odkrył izomerię aldehydu cynamonowego i rozpoczął prace nad syntezą kokainy[2] (związek ten otrzymał dopiero Richard Willstaetter w 1923[9]).

Przypisy

  1. ↑ a b P.P. Jocobson P.P., Carl Liebermann, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 51 (2), 1918, s. 1135–1204, DOI: 10.1002/cber.19180510202  (niem.).
  2. ↑ a b c F.F. Giesel F.F., Carl Liebermann †, „Zeitschrift für Angewandte Chemie”, 28 (8–9), 1915, s. 25–25, DOI: 10.1002/ange.19150280802  (niem.).
  3. ↑ C.C. Gräbe C.C., C.C. Liebermann C.C., Ueber Farbstoffe aus der Anthracengruppe, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 1 (1), 1868, s. 104–106, DOI: 10.1002/cber.18680010142  (niem.).
  4. ↑ C.C. Graebe C.C., C.C. Liebermann C.C., Ueber künstliche Bildung von Alizarin, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 2 (1), 1869, s. 14–14, DOI: 10.1002/cber.18690020106  (niem.).
  5. ↑ T.T. Turney T.T., Notes – The Liebermann Reaction, „Journal of Organic Chemistry”, 22 (12), 1957, s. 1692–1693, DOI: 10.1021/jo01363a603 .
  6. ↑ C.C. Liebermann C.C., Ueber die Einwirkung der salpetrigen Säure auf Phenole, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 7 (1), 1874, s. 247–250, DOI: 10.1002/cber.18740070185  (ang.).
  7. ↑ Frank CliffordF.C. Whitmore Frank CliffordF.C., Organic chemistry, t. 1, Mineola, s. 173, ISBN 978-1-62870-439-6, OCLC 881474142 .
  8. ↑ M.M. Fraenkl M.M., D.D. Svobodová D.D., J.J. Gasparič J.J., A critical investigation of the liebermann colour test: The formation and behaviour of phenolindophenol in strong acid media, „Microchimica Acta”, 90 (5), 1986, s. 367–386, DOI: 10.1007/BF01199279  (ang.).
  9. ↑ Organic Reactions, Wiley, 2004, DOI: 10.1002/0471264180, ISBN 978-0-471-26418-7 .
  • ISNI: 0000000049969729
  • VIAF: 69696693
  • LCCN: nr2003020736
  • GND: 116996277
  • J9U: 987007285903605171
  • PWN: 3932435
  • NE.se: carl-liebermann
  • SNL: Carl_Liebermann
  • Catalana: 0037224