Alaksandr Usciłowicz

Alaksandr Usciłowicz
Data i miejsce urodzenia

1896 lub 1897
Mieńki, powiat wołkowyski

Data i miejsce śmierci

27 listopada 1937
Leningrad

Komisarz Białoruskiego Komisariatu Narodowego
Okres

od stycznia 1918
do ?

Członek Komitetu Wykonawczego Białoruskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej
Okres

od 1917
do 1918

Przynależność polityczna

Białoruska Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza

Alaksandr Charytonawicz Usciłowicz[1] lub Uscinowicz[2] (biał. Аляксандр Харытонавіч Усціловіч (Усціновіч)[a]; ur. w 1896 lub 1897 w Mieńkach w powiecie wołkowyskim, zm. 27 listopada 1937 w Leningradzie) – białoruski działacz komunistycznego ruchu rewolucyjnego, uczestnik rewolucji październikowej, pedagog; rozstrzelany z polecenia władz radzieckich.

Życiorys

Urodził się w 1896[2] lub 1897[1][2] roku we wsi Mieńki, w powiecie wołkowyskim guberni grodzieńskiej Imperium Rosyjskiego[1]. Pochodził z białoruskiej rodziny chłopskiej. Pracował jako robotnik w Białymstoku, a następnie kolejarz. Od 1917 roku był unter-oficerem szkoły strzelców w Oranienbaumie[2]. W 1917 roku brał udział w rewolucji październikowej w Piotrogrodzie i tłumieniu buntu Kiereńskiego-Krasnowa. W latach 1917–1918 wchodził w skład Komitetu Wykonawczego Białoruskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej w Piotrogrodzie. Od stycznia 1918 roku był komisarzem Białoruskiego Komisariatu Narodowego, a od lipca tego samego roku – zastępcą kierownika sprawami. Jednocześnie od lutego pełnił funkcję dowódcy 300-osobowego oddziału Czerwonej Gwardii, który wszedł w skład Komunistycznego Oddziału Piotrogrodzkiego Komitetu Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików). W lipcu 1918 roku był delegatem na Wszechrosyjski Zjazd Uchodźców z Białorusi w Moskwie[1]. W 1919 roku wstąpił do Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej (bolszewików) i pełnił funkcję komisarza wojskowego powiatu słonimskiego[2].

Po zakończeniu wojny domowej w Rosji pracował w strukturach partii komunistycznej i administracji państwowej ZSRR[1]. W momencie aresztowania pracował jako dyrektor miasteczka studenckiego Leningradzkiego Instytutu Industrialnego. 22 października 1937 został aresztowany pod adresem: ul. 12. Czerwonoarmijska 3 m. 6. W związku z aresztowaniem wykluczono go z partii. 22 listopada 1937 roku został uznany przez komisję NKWD na wniosek prokuratury ZSRR winnym „członkostwa w organizacji kontrrewolucyjnej”. 27 listopada 1937 roku został rozstrzelany[2]. W 1973 roku pośmiertnie go zrehabilitowano[1].

Uwagi

  1. ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Аляксандар Харытонавіч Усьціловіч (Усьціновіч) (czyt. Alaksandar Charytonawicz Uściłowicz (Uścinowicz)).

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Encykłapiedyja... s. 15.
  2. ↑ a b c d e f Uscinowicz Alaksandr Charytonawicz. W: Represawanyja… tom. III ks. II.

Bibliografia

  • pod red. Hienadzia Paszkoua: Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 6 Księga 2. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 2003, s. 616. ISBN 985-11-0276-8. (biał.).
  • Leanid Marakou: Represawanyja litaratary, nawukoucy, rabotniki aswiety, hramadskija i kulturnyja dziejaczy Biełarusi, 1794–1991. Enc. dawiednik. U 10 t.. Mińsk: 2003. ISBN 985-6374-04-9. [dostęp 2012-07-03]. (biał.).